Lees verder
Early supplier involvement is een bekend begrip in inkoop. Onderzoeker Robert Suurmond ontdekte echter dat het vroegtijdig betrekken van leveranciers bij productinnovatie niet zoveel zin heeft. Wat echter wel een duidelijk positief effect heeft is intensieve leveranciersbetrokkenheid.
Tekst: Robert Suurmond
Voor veel inkopers en supply chain managers is het een bekend gegeven. Leveranciers moet je vroegtijdig betrekken bij je innovatie en productontwikkeling, zodat ze hun goede ideeën kunnen delen en van elkaar kunt leren. Dit is al een oud thema, zowel in de praktijk als in de academische literatuur. De vraag blijft dan natuurlijk: maar werkt het ook echt?
Veel van het onderzoek over de rol van leveranciers bij innovatie komt voort uit de jaren 90. Toen werd eerst ontdekt dat Japanse automakers, bijvoorbeeld Honda, veel beter en sneller kunnen innoveren dan hun Europese en vooral Amerikaanse tegenhangers, waaronder GM. Wetenschappelijk onderzoek liet toen zien dat dit vooral kwam door de hechte samenwerkingsnetwerken van bedrijven met hun toeleveranciers. Japanse bedrijven bleken ook vaker dan anderen de leverancier een expliciete rol toe te wijzen tijdens het ontwikkelen van product- en componentspecificaties. Vertaald naar de Amerikaanse context werd dit al snel onder de aandacht gebracht onder de noemer ‘early supplier involvement’: vroegtijdige betrokkenheid van leveranciers bij de ontwikkeling van nieuwe producten.
De wetenschappelijke literatuur was echter tot nu toe erg gefragmenteerd, waarbij verschillende studies net andere concepten onderzochten en andere uitkomsten lieten zien. Wat kun je nu precies verwachten van het (vroeg) betrekken van leveranciers bij innovatie op basis van de wetenschap? In een recent gepubliceerd onderzoek in Journal of Supply Chain Management wordt die literatuur nader onder de loep genomen, aan de hand van een meta-analyse, uitgevoerd samen met Finn Wynstra en Jan Dul (Erasmus Universiteit). Dit artikel is onderdeel van mijn promotieonderzoek naar de integratie van kennis van leveranciers in het ontwikkelen van producten en diensten. In een meta-analyse verzamelen we zo veel mogelijk (goede) wetenschappelijke onderzoeken over een specifiek fenomeen en kijken we naar het gemiddelde effect, in dit geval het effect van leveranciersbetrokkenheid op innovatieprojectuitkomsten, zoals bijvoorbeeld doorlooptijd. Zie het kader voor meer informatie over de methoden achter dit onderzoek. Deze meta-analyse omvat uiteindelijk 51 studies met in totaal 11.420 innovatieprojecten.
Betrekken en betrokkenheid
De bijdrage van onze meta-analyse is dat we onderscheid maken tussen het vroegtijdig betrekken (het moment van betrokkenheid) en het intensief betrekken (de mate van betrokkenheid) van leveranciers. Vroegtijdig betrekken houdt in dat je de leverancier op de hoogte stelt van de ontwikkelingen (technological roadmaps bijvoorbeeld) en vraagt om input voor nieuwe productideeën en -concepten, of nieuwe technologie en materiaal die gebruikt zou kunnen worden. We zien dit in de praktijk veelvuldig gebeuren, met supplier innovation days of awards. Bedrijven nodigen dan vaak een heel aantal (strategische) leveranciers uit en belonen de beste ideeën met awards of investeringen en verdergaande samenwerking. Het is natuurlijk ook een manier om je beste leveranciers in het zonnetje te zetten.
Intensieve betrokkenheid ontstaat als de inkopende organisatie (bijvoorbeeld een producent) een deel van de ontwikkeling van nieuwe componenten of onderdelen uitbesteedt aan de leverancier. De inkopende organisatie behoudt wel de regie over de ontwikkeling van het totale product—de architectuur—maar gebruikt de gedetailleerde kennis en ervaring van de leverancier voor de specificaties van een onderdeel ervan. Als bijvoorbeeld een nieuwe auto wordt ontwikkeld, moet er ook een nieuw dashboard worden ontworpen. In plaats van dit zelf te doen, kan de producent beter de afmetingen, benodigde functies en andere eigenschappen doorgeven aan een bekende leverancier van dashboards waarmee bijvoorbeeld al eerder is samengewerkt. Die leverancier kan dan al zijn kennis en ervaring inzetten om het beste nieuwe dashboard te maken, volledig volgens de functionele specificaties van de producent, maar met zijn nieuwste technologie, materialen en ontwerpideeën.
Tijdsduur, ontwikkelkosten
We onderscheiden dus de intensieve betrokkenheid van de leverancier, waarbij de inkopende organisatie door middel van een “verbindende competentie” een deel van de verantwoordelijkheden voor de componentontwikkeling delegeert aan een toeleverancier. Aan de andere kant is er het concept van vroegtijdige betrokkenheid van de leverancier, waarbij de inkopende organisatie door middel van een “absorberende competentie” ideeën en concepten voor nieuwe producten en innovatie van de leverancier opneemt en zelf verder uitwerkt. Eerdere studies maken zelden expliciet onderscheid tussen intensieve en vroegtijdige betrokkenheid en verschillen in effecten, of bestuderen slechts één van de twee vormen.
Achtergrond
Robert Suurmond is universitair docent Purchasing en Supply Chain Management aan de Universiteit Maastricht, School of Business en Economics (SBE). Hij doet onderzoek naar innovatie in inkoper-leveranciersrelaties en leveranciersnetwerken. Robert ontving zijn PhD aan de Erasmus Universiteit, Rotterdam School of Management en heeft daar ook MSc Supply Chain Management en BSc Business Administration behaald.
Het beschreven onderzoek gaat over leveranciers van componenten van met name assemblage-producten. Het onderzoek heeft misschien wel implicaties voor andere sectoren, zoals de installatiesector, maar dat is niet als dusdanig onderzocht.
Vroeg betrekken van leveranciers heeft niet zoveel zin
Het onderzoek laat ook zien dat vroeg betrekken van leveranciers niet zoveel zin heeft. Er lijkt geen verbeterd product uit te komen als leveranciers vroeger zijn betrokken; de effectiviteit van de ontwikkelproces neemt niet toe. Bij vroegtijdige betrokkenheid van de leverancier wordt weliswaar een kanaal geopend om kennis over te dragen aan de producent, maar die zal daar dan in de eerste plaats zelf mee aan de slag moeten. Er is wel een klein positief effect op de efficiëntie van het ontwikkelproces, waarschijnlijk omdat de nieuwe ideeën en concepten van de leverancier zonder betrokkenheid door de producent ergens anders zouden moeten worden gezocht. Dan is het sneller en goedkoper om bij de leverancier te rade te gaan.
Bestaande (vooral Amerikaanse) vakliteratuur gebruikt de term vroege betrokkenheid nogal eens, terwijl het daar eigenlijk niet over zou moeten gaan. Als het te simpel klinkt om waar te zijn, is het dat meestal ook. Die term ‘Early Supplier Involvement’ kunnen we beter achterwege laten en vervangen door echte inzichten over de samenwerking met leveranciers. Het absorberen van externe kennis door de producent, zoals wel wordt voorgesteld in de open-innovatieliteratuur, is dus minder productief voor het integreren van leverancierskennis dan het lijkt.
Betekenisvolle connecties
In plaats daarvan moeten er meer betekenisvolle connecties worden gebouwd met leveranciers, zodat hun kennis kan worden ingezet zonder dat er overdracht noodzakelijk is. Op basis van functionele specificaties kunnen leveranciers aan de slag met de (door)ontwikkeling van nieuwe producten of componenten. Bestaande relaties met leveranciers vormen zo een sterke connectie tot nieuwe en onbekende kennis met als doel efficiëntere en effectievere ontwikkelingsprocessen. Gedegen afwegingen zijn nodig om de juiste leveranciers met een goede match qua skills en competenties te vinden. En wat te denken van het managen van de separate ontwikkeling van componenten of modules door een leverancier? Hoe zorg je er dan voor dat alles nog past en werkt? Er is dus ook nog volop ruimte en noodzaak voor vervolgonderzoek op dit thema. Mijn onderzoek ontwikkelt zich daarbij vooral op twee terreinen. Ik kijk in de eerste plaats naar de rol van complexe leveranciersnetwerken bij het innoveren met leveranciers. Bijvoorbeeld naar de rol van start-ups en andere kleine ondernemingen bij het verkennen van nieuwe technologie en naar het effect van supply chain complexiteit op de prestaties van het bedrijf. Verder onderzoek richt zich op innovaties in dienstverlening. Meer nog dan in de productsfeer, blijkt bij dienstverlening als schoonmaak en catering dat de inkopende organisatie soms heel weinig inhoudelijke kennis heeft over de in te kopen dienst. Die inkopers hebben dan of heel sterke eigen competenties nodig, of moeten gebruik maken van de kennis en ervaring van leveranciers in de branche om diensten goed te kunnen inkopen.
De volledige tekst van het originele artikel is online (open access) beschikbaar
Robert Suurmond, Finn Wynstra, & Jan Dul (2020), “Unraveling the dimensions of supplier involvement and their effects on NPD performance: a meta-analysis” Journal of Supply Chain Management, Vol. 56.
